هيچ کس اشکي براي ما نريخت                     هر که با ما بود از ما مي گريخت
چند روزي هست حالم ديدنيست                       حال من از اين و آن پرسيدنيست
گاه بر روي زمين زل مي زنم                         گاه بر حافظ تفاءل مي زنم
حافظ ديوانه فالم را گرفت                              يک غزل آمد که حالم را گرفت:
ما زياران چشم ياري داشتيم *** خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم

  حتی روز مرگ هم تفاهم نداریم

                                تو سیاه میپوشی و من سفید

که خطر ریزش این کوه را جار بزنم 

اما تــــــــــــو

حوالی من که میرسی احتیاط کن

این روزها ساکت که بمانی

میرود به حساب جواب نداشتنت

عمرا اگر کسی بفهمد داری جان میکنی 

احترامشان را نگه داری

   به حرمت باران سکوت میکنم

تا بدانی به عضمت باران دوستت دارم

 بر آنچه گذشت و آنچه شکست حسرت نخور زندگی اگر زیبا بود  با گریه شروع نمیشد 

 جامه ای بافتم تارو پودش از عشق خواستم

تا به تو هدیه دهم دیدم که در آن گوشه ی باغ لاله ای

پنهانی با نسیمی می گفت جامه ی عشق برازنده ی هر قامتی نیست

مطمئن باش و برو ،

دل من سخت شكست .

و چه زشت به من و سادگيم خنديدي .

من عشقي پاك كه پر از ياد تو بود

و به يك قلب يتيم كه خيالم ميگفت تا ابد مال تو بود . . .