او ميدانست فاصله ها چه بر سر ما مي آورند

 روزگار بر خلاف آرزو هايمان گذشت

در خيال عشق تو عمرم به تباهي گذشت

نازنين دستم را بگير مگذار كه تنها شوم 

درد عشقم را ببين 

بگذار مهمانت شوم

 طناب را به گردنم انداختند و گفتند آخرين آرزويت؟

گفتم:ديدار يار

گفتند خسته است تا صبح طناب بافته است

 ذهنم پراست از تو وخالي از ديگران

             و 

اطرافم پر است از ديگران و خالي ازتو

چگونه بفرستم باورم 

را برايت تا 

باور كني از ياد بردنت كار من نيست

**رفتم كه نبيني پريشانيم را**

**غمناك ترين لحظه ويران شدنم را**

**در خويش فرو رفتم و در خويش شكستم** 

**تا نبيني غم تنها شدنم را**

 هميشه به يادتم

اما شاهدي ند ارم جز كلاغ بام خانه يمان

كه او هم حقيقت را به تكه پنيري ميفروشد

آري..گاهي عاشق ميشويم و طوري عشق ميورزيم كه

گويا معشوق پاره اي از تنمان شده و هر لحظه او را به خود نزديك تر ميبينيم

بطوري كه همه ي آينده ي خود را در وجود او خلاصه كرده و گاهي اوقات زندگي بدون او را بدتر از جهنم ميبينيم

و گاهي اوقات دلمان انقدر برايش تنگ ميشود كه ميخواهيم او را از رويا هايمان بيرون كشيده

و در دنياي واقعي بغل كنيم و به اندازه تمام عمر گريه كنيم